بخش اول داستان "انسان و حماقت"

نمی دانم از کی آغاز شده است، این داستان عجیب را می گویم. یک روز هواشناس برجسته ارنتالن در جلوی دوربین خبرگذاری بین اللمل متروپرس ایستاد و گفت روند عجیبی در هوای کره زمین در حال رخ دادن است. یک یخبندان درست و حسابی! کسی حرف او را جدی نگرفت، چندی نگذشت که دو سه فیزیکدان و جغرافی دان از انجمن سلطنتی بریتانیا در همان خبرگذاری دستاورد های ارتانلن را به سخره گرفتند و او را مردی شکاک و البته بی ملاحظه خواندند که باعث ارعاب ملت ها شده است. طبق معمول باز هم ذهن ها با گذشت زمان همه ی اتفاقات را به فراموشی سپردند و ارتالن نیز پس از آن دیگر هیچ نگفت چرا که اعتبار بین المللی و دانشگاهیش خدشه دار شده بود.

ادامه بخش یک داستان در ادامه مطلب

چشمانت

مـــاه در آســـمــان چشمانت

گم شــده در جهان چشمانت

واژه ها آشــیـانه مـی سازند

در غــم بی کــــران چشمانت

گر چه در شهر ما تو گمنامی

می شناسم نشان چشمانت

رازهـای نهفته خــواهم خواند

گر بـــدانــم زبــــان چشمانت

اســـتوان هـــمیشه جاویدان

وای بر دشـــمنــان چشمانت

اگر در چشم تو ...

اگـــر در چــشـم تـو بــاران بگیرد 

مـــرا آن ســوز بـی پــایــان بگیرد

نگــــاهت اجــتماع واژگانـــیست

که با دستور غم ، سـامان بگیرد

کرامت کن مرا یک شاخه ی درد

که دردت جای این هجران بگیرد

مرا اندیشه ی پرواز بس نیست؟

بـیـا تا بــال لــنـــگــم جان بگیرد

جاودانه ی تنها

خیال می کنم از خواستگاه لادن ها

دوباره می دمی ای جاودانه ی تنها

تو را خیال من از سنگ غم تراشیدست

وگر نه مثل تو پیدا نمی شود هر جا

تو آفتاب بلندی درین زمانه ی تنگ

تویی تفاوت یک قطره آب با دریا

تویی نشانه ی یک اتقان روحانی

تویی تجلی یک صد هزار و یک معنا

به چشم نازکت آیینه ها نمی آیند

بیا که بشکنم آیینه های رسوا را

برای آینه دارن

تـــبلــور غــم مــن روح را طــــلایــــی کرد

سرشک مردم من شهر را حـــنایــی کرد

قــلم که آتــــش او بـی زبانه مـی جــنبید

به گل نشست و فروخفت و ژاژخایی کرد

حـــصار دار به دورم کــشـــیـده شد ناگاه

دروغ از شــبهی مـــرده رو نــمـــایی کرد

مــنم همان شبه مرده ای که در دل خود

بــرای آیــنــه داران ســـخن ســـرایی کرد

و حــال بر جــــسدم سـوسـمار می گرید

که دوسـتـان مــرا ، زور و زر هـوایــی کرد

یار ساقی وار

ای که پنهان شده ای در غم ها
رســــته ای از هــمـه ی آدم ها
جــان مــــن بـی تو نـدارد یاری
خـــیـز و ســوی من بیــچاره بیا
اشـک مـن گر چه قدمگاهت نیست
قــــدمــی نه بـه ســـرای دل ما
بی تو مــهـتاب شبان جانفرساست
بـی تــو نـــوری نـــدمد در شب ها
تا ابـــد در پـــی دیــــدار تــــوایم

هــمـچو پــــژواک بــــدنـبال صدا

عقل گنگ

وقتی که شب روح تو را تسخیر می کرد

آیینه هم آیینه را تکفیر می کرد

ای آشنا وقتی که چشمان تو می مرد

هر لحظه در زیر نگاهت گیر می کرد

انگار می تابید نوری ظلمت انگیز

انگار کار دار را شمشیر می کرد

وان وزنه های سخت و صلب و وحشت آمیز

غلطانه های اشک ما را پیر می کرد

و در میان ساحل خروار ها رنج

گویی طعام مرگ ما را سیر می کرد

آری تمام فرصت ما در هوا سوخت

وقتی که عقل گنگمان تدبیر می کرد

تک هجای امید (موعود خستگان)

هجا هجا به تو پیوند می خورم، اما

تو تک هجای امیدی که می روی بالا

و باز لحظه ی تقدیر می چکد آرام

و باز دست قضا می زند به صورت ما

میان شوکت این ابر های تو خالی

ستاره ی منی ای آسمانه ی شب ها

همیشه منتظر دیدن تو می مانم

اگر چه نیست مرا چشم آسمان پالا

تو قطب و مرکز هر واژه ی منی امروز

تویی تبلور احساس های پر معنا

شکوفه می زنی و شهر غرق خنده ی توست

بیا بخند و بسوزان تمام دنیا را

آشنا

تو تکراری ترین عابرانی

ولی در ذهن من ثابت نشانی

طنینی گرم و صاف و  ساده داری

شکوه بی کران واژگانی

درین انبوه های نفرت انگیز

تو تنها مونس روح و روانی

همین چشمان زیبایت مرا بس

  نمی خواهد که باشی آسمانی

  شکوهی مثل یک آیینه داری

  حقیقت را به هر سو می فشانی

  من آن تنها ترین زندگانم

  که تنها با تو خواهم  زندگانی

 

شب جاندار

حضیضِ مرگِ گنهکار را تصور کن
غروبِ یک شبِ کشدار را تصور کن
میان زمزمه هایِ فرو رونده یِ مغز
بیا نبودن دیوار را تصور کن
بدون مرز عناوین و سایه ی القاب
حضور یک دل بیدار را تصور کن
سحرگهان که می آید خدایگان طلوع
شکوه واژه ی دیدار را تصور کن
و در میانه ی هشیاری و خم آلودی
دوباره آن شب جاندار را تصور کن!