خورشید ز خلسه و خماری برگشت
امـــــروز تعـــــادل بهـــــاری برگشت
آن دشت که سبزه اش نمی دید کسی
با غمزه ی صد نرگس کاری برگشت
زاده ی عشقم و دیوانه ی دیوانه شدن!
پیله ای مرده که می خواسته پروانه شدن ...
من درین همهمه ی سرد شما گم کردم
رسم محبوب نوازی و صمیمانه شدن!
کیست که از ره جنون رو به خیال می زند؟
بر تــن درمــند مـن زخـم ســـوال مـی زند
ساقه ی کرم خورده ام ، بی هدفم ، فسرده ام
کیست به جسم مرده ام وصله ی بال می زند؟
من که پر از پریدنم ، منزجر از رسیدنم
کیست به واپریدنم مهر کمال می زند؟!
دســتان من دسـتان یک مردار بودست
که صد هزار و چند شب بر دار بودست
چشمان من چشمان نمرودی خیالیست
که ســالها در بابـلـــش بـــــیدار بودست
شـاید تــنم هـــم با هـــــمه نا استواریش
روزی خـــمیر خــشـــته ی دیوار بودست
مـــن آخـــرین مــصـــنوع رب مـــتـــعالم
که ایــنــچــنـین ناجور و نا هموار بودست
بــهـتر بـمـیرم! تا نـرنــجــانم جـــهان را
پـیش از من و تو مردگان بسیار بودست
در هــمه آفـــاق جــــای پـــای توست
شــهـر را موضوع ، مــوسیقای توست
ای که در من می کنی ، هر دم ظهور
مــظــهـر ایـــمـان، من ایمای توست!
هر چه می گویم به شعر خـــویشتن
پاره ای از طـعـــم بوطـــیقای توست
گــر طــلـوع مـن ، غـــروب آگین شده
ایـــن هــم از انـواع بازی های توست
در هـــمه عـــالم نـگه کـــردم ولـــی
هـــر چــه مـــیـبیـنم رخ زیبای توست
گــویی سـتاره ها به غمت آشـناترند
در لایـــزال دیـــده ی پاکــت شناورند
ای آســـمان آبـــی مـشرق زمـین بیا
بی تو تـرانـه ها ز عدم بی صــدا ترند
من با تو فرق مشرق و مغرب،شناختم
چــشمان ترجمان تو ، گــویا سخنورند
ای ابتدای هستی و ای انتهای مرگ
جـز تــو تــمـام حــادثه ها خـنده آورند
اگـــر در چــشـم تـو بــاران بگیرد
مـــرا آن ســوز بـی پــایــان بگیرد
نگــــاهت اجــتماع واژگانـــیست
که با دستور غم ، سـامان بگیرد
کرامت کن مرا یک شاخه ی درد
که دردت جای این هجران بگیرد
مرا اندیشه ی پرواز بس نیست؟
بـیـا تا بــال لــنـــگــم جان بگیرد
تـــبلــور غــم مــن روح را طــــلایــــی کرد
سرشک مردم من شهر را حـــنایــی کرد
قــلم که آتــــش او بـی زبانه مـی جــنبید
به گل نشست و فروخفت و ژاژخایی کرد
حـــصار دار به دورم کــشـــیـده شد ناگاه
دروغ از شــبهی مـــرده رو نــمـــایی کرد
مــنم همان شبه مرده ای که در دل خود
بــرای آیــنــه داران ســـخن ســـرایی کرد
و حــال بر جــــسدم سـوسـمار می گرید
که دوسـتـان مــرا ، زور و زر هـوایــی کرد
ای که پنهان شده ای در غم ها
رســــته ای از هــمـه ی آدم ها
جــان مــــن بـی تو نـدارد یاری
خـــیـز و ســوی من بیــچاره بیا
اشـک مـن گر چه قدمگاهت نیست
قــــدمــی نه بـه ســـرای دل ما
بی تو مــهـتاب شبان جانفرساست
بـی تــو نـــوری نـــدمد در شب ها
تا ابـــد در پـــی دیــــدار تــــوایم
هــمـچو پــــژواک بــــدنـبال صدا