به خوبی می شود با باد رقصید
به خوبی می شود آزاد رقصید
به خوبی می شود همچون شقایق
به پای غنچه ی فریاد رقصید
حصار واژگان را می شود خورد
بدون وزنه ی غمباد رقصید
نباید زیر بار سالیان ماند!
نه باید با غم رخداد رقصید
به سوی داد باید رفت و فریاد
به موسیقای آه و داد رقصید
آسمان منتظرست!
رعد می آشوبد
ماتم ثانیه سر می گیرد
ابر هم گریه کنان می خندد
ضربه های آونگ
می سرایند قشنگ
تنگی ثانیه را
من دلم می گیرد
می شوم بی پروا!
با عصایم به سر ثانیه می کوبم!
سر این ثانیه ها می شکند ...
عمر من می گذرد ....
ضربه های آونگ
می سرایند قشنگ
تنگی ثانیه را
تبارم بوی خاک و ارغوان دارد
چنان مستم که جام می ....
ز نام من نشان دارد
من انسانم!
صدای پای من تاریخ می سازد
جهان می ترسد از آهنگ شک دار قدم هایم!
من انسانم ...
یکی موجود با چندین شعار و خو
به هر برزن مرا هر کس به سان خود گمان دارد
من انسانم ولی "آیین انسانی نمی دانم"
طفیل سفره ی آنم که مشتی استخوان دارد!
چنان ناچیز و نا سازم که
با خوبی نمی سازم
یکی آیینه ی زنگاری از خود هراسانم
من انسانم!
من انسانم!
این تمدن ضعیف و بی نوا
این تمدنی کاندرو کسی
اعتنا به آشنا نمی کند
می دمد سرشک من ترانه وار
می چکد به سان آبشار
وین تفکرات گریه دار
دامن مرا رها نمی کند
ای مسیح مردگان شهر
بر دم از میان لحظه ها
جز دم تو مرهمی مرا
کاملاً دوا نمی کند
