مـرده ام در قـــفـس تـنــهـایی
من نه اشــکم کـه بریزم جـایی
مانده ام تا که به دادم برسند
دشــمنان غـــم و نا زیــبــــایـی
تا ابــد بــســته ی ایــن آیـــیــنم
که نباشــم شــبهـی هر جـایی
ریـشـــه در خـاک گـلـستان دارم
ســــاقه در عــالم بــی پــروایـی
در سرم زمزمه ی عرش خداست
مـی جـهم با هـمه ی بـی پــایی
از ازل صـــــدرزمـان مـی نـــــالـد
از قــــضــا و قــدر رســــــوایـی