دوباره می دمی ای جاودانه ی تنها
تو را خیال من از سنگ غم تراشیدست
وگر نه مثل تو پیدا نمی شود هر جا
تو آفتاب بلندی درین زمانه ی تنگ
تویی تفاوت یک قطره آب با دریا
تویی نشانه ی یک اتقان روحانی
تویی تجلی یک صد هزار و یک معنا
به چشم نازکت آیینه ها نمی آیند
بیا که بشکنم آیینه های رسوا را
تـــبلــور غــم مــن روح را طــــلایــــی کرد
سرشک مردم من شهر را حـــنایــی کرد
قــلم که آتــــش او بـی زبانه مـی جــنبید
به گل نشست و فروخفت و ژاژخایی کرد
حـــصار دار به دورم کــشـــیـده شد ناگاه
دروغ از شــبهی مـــرده رو نــمـــایی کرد
مــنم همان شبه مرده ای که در دل خود
بــرای آیــنــه داران ســـخن ســـرایی کرد
و حــال بر جــــسدم سـوسـمار می گرید
ای که پنهان شده ای در غم ها
رســــته ای از هــمـه ی آدم ها
جــان مــــن بـی تو نـدارد یاری
خـــیـز و ســوی من بیــچاره بیا
اشـک مـن گر چه قدمگاهت نیست
قــــدمــی نه بـه ســـرای دل ما
بی تو مــهـتاب شبان جانفرساست
بـی تــو نـــوری نـــدمد در شب ها
تا ابـــد در پـــی دیــــدار تــــوایم
هــمـچو پــــژواک بــــدنـبال صدا
تو تکراری ترین عابرانی
ولی در ذهن من ثابت نشانی
طنینی گرم و صاف و ساده داری
شکوه بی کران واژگانی
درین انبوه های نفرت انگیز
تو تنها مونس روح و روانی
همین چشمان زیبایت مرا بس
نمی خواهد که باشی آسمانی
شکوهی مثل یک آیینه داری
حقیقت را به هر سو می فشانی
من آن تنها ترین زندگانم
که تنها با تو خواهم زندگانی
حضیضِ مرگِ گنهکار را تصور کن
غروبِ یک شبِ کشدار را تصور کن
میان زمزمه هایِ فرو رونده یِ مغز
بیا نبودن دیوار را تصور کن
بدون مرز عناوین و سایه ی القاب
حضور یک دل بیدار را تصور کن
سحرگهان که می آید خدایگان طلوع
شکوه واژه ی دیدار را تصور کن
و در میانه ی هشیاری و خم آلودی
دوباره آن شب جاندار را تصور کن!
هو الخالق
سلام بر همگی عزیزانی که با بزرگواری تمام نوشته های (شاید) ادبی و علمی مرا می خوانند و بر من منت می گذارند. خواستم در مورد نوشته ها و اشعارم توضیحی بدهم که احتمالاً برای برخی از عزیزان راه گشاست ، این اشعار و نوشته های صرفاً غنایی است و محاکه ایست از آنچه من گاه احساس می کنم ، اما هر گونه برداشت غیر ادبی از این نوشته ها تأویل خواننده ی محترم است و نه نظر من!
***
قهرمان برخیز!
اینجا جای ماندن نیست!
نیست اینجا هیچ کس همسنگ تو یا همصدای تو ؛
قهرمان برخیز
تا ازین دشنام جامد ، شهر بنیان کن
رو بسوی شهر دیگر ، روزگار دیگری داریم
قهرمان برخیز
با نام یگانه ی بی انتها این شعر ملی میهنی را به همه ی ایرانیان مسلمان تقدیم می کنم:
ذره ی خاک وطن را نفروشم به دنی
گر فروشم چه کنم با ضرر بی وطنی
گر وطن نیست بگو تا که بمیرم در دم
ور نه من جان ندهم از صدمات بدنی
جمله ی جان مرا پود وطن بسته به هم
حالیا جز وطنم نیست سرود و سخنی
زمزم لطف خدا بود که در خطه ی مرگ
بهر ما بی وطنان ساخت حریم وطنی
***
اگر لحن کهنه است ببخشید چون در حال و هوای حماسی سروده شده
آتش شعرم سراییدن گرفت
چشمه ی اشکم تراویدن گرفت
دیده ام را غلظت خون پاره کرد
خون من آهنگ شاریدن گرفت
در فراق دیدن تو بار ها
ناوک خورشید باریدن گرفت
زهره ام ترکید از دیدار دیو
روح من عزم تو را دیدن گرفت
عاقبت چون قطره ی سیال اشک
زورق ما هم خرامیدن گرفت
