مـرده ام در قـــفـس تـنــهـایی
من نه اشــکم کـه بریزم جـایی

مانده ام تا که به دادم برسند
دشــمنان غـــم و نا زیــبــــایـی

تا ابــد بــســته ی ایــن آیـــیــنم
که نباشــم شــبهـی هر جـایی

ریـشـــه در خـاک گـلـستان دارم
ســــاقه در عــالم بــی پــروایـی

در سرم زمزمه ی عرش خداست
مـی جـهم با هـمه ی بـی پــایی

از ازل صـــــدرزمـان مـی نـــــالـد
از قــــضــا و قــدر رســــــوایـی