هرگز نبود هیچ کسی دوستار من
نفرین به زندگانی بی افتخار من
بالا بلند سرو خیالم خمیده شد
در لحظه های بی هدف و بی شمار من
بی یار و دوستار چو مرغی رها پرم
کین آسمان تنگ شده چون حصار من
من را قبیله ایست که فرمان نمی برند
از این دل بریده ی بس داغدار من
ای آشنا بسوز که در کنج سینه ام
جز ناله های تو نبود هیچ یار من
همیشه هم با تقی رفعت ، نیما ، شاملو و بلاخص شاعرنمای چیره دست احمد رضا احمدی مشکل داشته و دارم.
البته با مطالعه ی اندیشه های نیما و مخصوصا آنجا که می گوید: "من برای بی نظمی هم در پی نظمی هستم." نظرم درباره ی او بهتر شده به عبارت ساده تر من مخالف هجار ستیزی سنت شکن شعر امروزم.
به طور مثال اخوان را در بین همه ی به اصطلاح شاعران جنبش نو بیشتر قبول دارم چون وابسته به سنت های ایرانی و تاریخی ملت خودش است.
در ادامه ی مطلب دو شعر نو از خودم را گذاشتم.
آنانکه دو پله از نردبان را می پیمایند و سپس می افتند معنای اوج را می شناسند:
ما چـو مـرغـان رهـا صاحب بال و پریم
گر چه بالا نرویم ، گر چه زین جا نپریم
با تــوام همسـفر کـهنه ی مـن برخـیز
تا بـه هـم دســـت رفـاقــت بـدهـیـم
تا در آیینه ی شب همچو سحر گریه کنیم
تا به سیل غم خود جمله جهان را ببریم
ما هـمـان ملــت پر همهمه ایـم ، آری!
ما همان مـردانیم که ز شب می گذریم
چــاه تـنهایـی ما پـر شــد از آب فـنا
خـیز و رو صدرزمان کز همه بی خبریم
بوی ریحان آدمی را سخت مجنون می کند
یاد یاران در دلـم گویی که افسون می کند
ای خـدا برخیز و نم نم اشـک بارانـم ببین
تا بـدانی در درونم آتـشت چــون می کند
سـبزه مـی روید ولی جایی نمی روید گلی
این قـضایا جان من را باز مـحزون می کند
می چـکد باران ولـی در ایـن کـویر زندگی
بارش بـاران مـرا دلگیر و دل خون می کند
آسـمـان حـــسـی بـرادرواره دارد دائــمـاً
ای بــرادر ناله سر ده عشق مفتون می کند
این شعر را برای یکی از دوستانم که به نظرم آینده ای درخشان دارد سروده ام کسی که افکار مرا متحول کرد:
شــوکـت او در سخنم رخـنه کرد
آتـــش او در غــزلـم شــعـله زد
من نه به خود فهم جهان می کنم
بـاده ی او فـهم مــرا تـازه کــرد
یـار خــدا بـود و جـدا از چـو مـا
تـکـیه بـر آن ذات مـلـوکانـه کرد
یـاد مـرا هـمچو خسی پس فکند
روح مـرا مــلـحد و دیـوانــه کرد
درد دلـم با کـه بـگـویـم رفــیـق
صـدرزمـان روح مـن افـتـاده کرد
هرگاه بیداد اوج گیرد و لگد های ستم استخوان هایمان را بشکند فریاد عزت مرهم درد ماست:
فریاد عزت
مــن یـکی مَــردم که افــتـادم ز پا
تا شـمـا عبـرت پــذیـرا تر شــویـد
من همان موجم که در خود گم شدم
تا کــران زنــدگــی را بـنـگــریــد
من نه بـسیارم ،که بـسیار انــدکــم!
کــوچــکم! اما کــلامم بـشــنویــد
زنــدگـی رویـیـدن اوهـام مـاســت
ناگــهان بــیـنی کـه گـشتی ناپدید
روح مـن فــریاد من عـزت می کشد
گـر چــه رفـتست از بـرش نور امید
من از این شهر بیزارم، از این زندگی تلخ بی زارم:
نسیم سخن
با نـسیـم ســخنم مـی نـگـارم چـو قـلم
روح مـن دفـتر من، جــوهـرم چـشم ترم
ای فـلانی چـه خبر ، از قرونی که گذشت
زنـدگـی در گـذرست از شــما بـی خبرم
حریم وحش
دردم کـسـی نـداند ای مـردمان اهـلی
اینجا حریم وحشست با کائنات وحـشی
در او نـمی تـوان دیـد انـسـان آشـنایی
هر گـوشه اش نوشتند آداب بـی وفـایی
دندانشان درازست ، چنگالشان چو بازست
آخـر چـگونه یابیم زیـن مـردمان رهایی
همه ی ما می دانیم اشک چه مفهومی دارد، چون چندیست همه اشکباریم:
کس را خــبر نـشد ، اشـکم چکید و رفت
زیـن مـردمـان پــست گـویا رمید و رفت
آری غـــزال مـن چـون بــاد مـوســمی
بر شــور زنــدگی شــاید وزیـــد و رفت
غــوغــا به پا نـکرد ، چـون شام تیره بود
تـنـها و بی صــدا در خـود تــکید و رفت
داغــی به دل نداشــت از مـردمــان شهر
بــی حــس انـتـقام شــد ناپـدید و رفت
اشکم به خون خویش غلطید و خنده کرد
از دور بــی وفـــا شــد نا امـیـد و رفت
